Witruimte is een handigheidje om ruimte te maken in de compositie waar het onderwerp niet is. Continuance - er zal vast een NL-woord voor zijn, maar die heb ik even niet bij de hand - heeft te maken met het feit dat ogen lijnen willen volgen, ook zijn ze niet direct zichtbaar. De lijnen kunnen de kijker letterlijk de compositie rond trekken. En closure laat invullen wat er niet is, het oog vult zelf de ontbrekende details in.
In elk hoofdstuk bestaat uit een stukje theorie, heel veel foto's van Dina's werk - gerelateerd aan het onderwerp uiteraard - wat uitdagingen en tot slot nog een stapsgewijze opdracht.
Evenals de vorige keer heb ik [netjes ;-s ] de stapjes gevolgd en mijn eigen draai aan het werk gegeven. En dan krijg je dit:
detail |
Het is zijn er twee geworden. Dat beviel de vorige keer ook goed. Eentje voor de breek, of misschien eentje om nog een keer te variëren? Het werkt fijn zo dus ik weet het niet, maar het is nu een tweeluik.
Als ik nu de theorie er nog eens op nalees, weet ik niet of ik die zo letterlijk heb toegepast? Na een nachtje slapen, zie ik ook altijd weer nieuwe dingen die goed zijn (dat valt mee (-: ) of juist verbeterpunten. Enfin, dat is de lol van zo'n challenge, dat je er ook nog iets van opsteekt en dat doe ik dus.
Zo'n uitdaging elke maand is trouwens wel even een uitdaging ;-). Ik dacht eerst: "waar ben ik aan begonnen om dit óók nog te doen, in mijn al zo volle leventje?". Maar toen ik eenmaal begonnen was - dit keer vrijdagavond - en lekker bezig, heb ik er wel weer veel plezier in gehad. Het dwingt me om van bestaande patronen af te wijken (mixed media is nieuw voor me) en door de tijdsdruk (afspraak met Anoeska) kan ik niet te lang twijfelen of al te precies of perfectionistisch zijn. En laten die punten nu net mijn valkuilen zijn! Wat mij betreft doen we op 30 juni de volgende Art Journal Freedom Challenge met hoofdstuk 4. Wie doet er mee?
And last but not least: hier staat wat Anoeska heeft uitgedaagd. :-)